Stakar gárur

Skrifað 14. júlí 2003, kl. 15:19

Fyrir nokkrum árum síðan, á timabili sem ég kalla stundum "spúkí" tímabilið í lífi mínu þá mátti ég vart ganga framhjá ljósastaurum að kvöldlagi án þess að á þeim slokknaði upp úr þurru. Þetta gerðist stundum tvisvar til þrisvar í sömu gönguferðinni, og ekki sjaldnar en einu sinni í viku. Í öllum tilfellum var um að ræða staura sem voru í innan við 30 m fjarlægð frá mér.

Í fyrsta skipti sem það slokknaði á ljósastaur nálægt mér fannst mér það svolítið skemmtileg tilviljun, en eftir því sem tilviljanirnar ágerðust fór mér að hætta að lítast á blikuna. Á endanum var þetta hins vegar í mínum huga orðinn eðlilegur hluti af því að fara í göngutúr eftir að skyggja tók.

Þetta skrýtna tímabil rifjaðist upp fyrir mér fyrir ca. 2 mánuðum síðan þegar ég var á gangi í gegnum íbúðahverfi og ljósastaurinn við hliðina á mér gaf upp öndina í þann mund sem ég gekk fram hjá honum. Þá varð mér skyndilega ljóst að þetta hafði ekki hent mig (eða réttara sagt, hent ljósastaur í námunda við mig) í hart nær fimm ár.

Mér datt þetta í hug af því að Jósi segir: sjaldan er ein báran stök.

Meira þessu líkt: Sögur og minningar.