Karlmannleiki, kvenleiki, reiði, klám

Skrifað 15. maí 2003, kl. 01:46

Matti Á skrifar um það sem hann kallar mátt reiðinnar.

Bjarni spurði um daginn "Hvað er karlmannlegt?" og fékk fullt af svörum.

Mitt innlegg? Jú, Salvör vísaði í gær(#) á alveg æðislega flott fótboltaklám. Takk Salvör. Playboy er ógeð og klámvæðingin vond og allt það, en mér finnast þetta samt svolítið flottar myndir. Mmmmm....

...

Ég veit ekki hvað er karlmannlegt, en ég veit hvað mér finnst vera kvenlegt. Mér finnast alvöru konur kvenlegar. Konur sem eru öruggar með sjálfar sig, klárar og töff, en samt góðar manneskjur. Allt annað er í raun bara aukaatriði. Kvenlegur kynþokki er fyrir mér þessi kvenleiki plús sterk persónuleg útgeislun. Útgeislun sem er ekki hægt að útskýra, bara finna. Einhver ögrandi lífskraftur sem smitar út frá sér.

Þegar ég horfi á dónamyndir eins og Salvör vísar á, þá virka þær örvandi á mig á einhverju allt öðru leveli en alvöru konur. Þær láta mig dreyma um eitthvað sem ég veit að er ekki til og kitla fantasíuna í sálinni á mér.

Ég hef stundum velt fyrir mér hvað ég mundi gera ef ég hitti einhverntíman konu sem ég hef séð og e.t.v. dáðst að á dónalegum myndum. Hvernig mundi ég bregðast við? Mundi ég fyrirlíta viðkomandi konu, eða mundi ég líta upp til hennar?

Mig grunar að innst inni líti ég upp til kvenna sem láta taka flottar myndir af sér og tekst að búa til einhverja geislun gegnum myndina. Ég held að ég setji þær ósjálfrátt á svipaðan stall og frægt fólk sem maður sér í bíó og í fjölmiðlum. Fræga fólkið er einhvernveginn óraunverulegt og allt að því guðlegt. Það býr í fantasíuheimi myndanna og maður fær á tilfinninguna að það sé ekki af holdi og blóði eins og við hin.

Ég held að aðal hættan í sambandi við klámið felist í því að maður fari að trúa of heitt á myndirnar og gleymi því að það sem þær sýna er bara draumóraveröld án nokkurrar tengingar við raunveruleikann. Þar sem ég tel að ég geri mér nokkuð skýra grein fyrir tómleika dónamynda af fallegum konum, þá finnst mér að ég þurfi ekki að hafa samviskubit yfir því að hafa frumstætt gaman að því að sjá góðar dónamyndir af og til.

Ég er karlmaður. Ég er ég. Og það sem gildir um mig á ekki endilega við um neina aðra en mig.

P.S. Mig grunar stundum að klámið sjálft sé ekki aðal vandamálið, heldur virðingarleysið og firringin sem þrífst eins og illgresi inn í kollinum á sumu fólki (móttakendum kláms). Ég held að við ættum að einbeita okkur að því að kenna fólki að bera virðingu fyrir sjálfu sér og öðrum og uppræta firringu hvar sem hún birtist.

Meira þessu líkt: Femínismi, Karlmennska.